İnsanların göç ederek değil, yerleşik kalarak hayatlarını sürdürmeye yatkın olduğunu ileri süren sosyologlara ve demograflara (nüfus bilimci) ciddi bir itiraz olmadığı halde, günümüzde göçler geometrik bir artış içindeyse, uluslararası toplumun göçmenlere sıkça sorduğu “niçin geldin?“ Sorusunun tuzağından kurtulup, “yurdunu neden terk ettin?“ Sorusuna geçiş yaparak, göçün görünmeyen temel nedenlerine yoğunlaşmaktan başka çıkış yolu kalmamıştır. Göçmenlerin, ülkelerinden ayrılmayla başlayan farklı hukuki düzenlemelere tabi olma sürecinde, hiç şüphesiz ilk akla gelen yabancılar hukukunun ilkeleridir. Söz konusu ilkeler, Türkiye gibi yoğun göç alan ülkeler bakımından daha çok önem kazanmaktadır. Tarihsel süreçte göç akınlarından en fazla etkilenen ve zengin göç deneyimi olan Türkiye, yabancılar hukukunun evrensel ilkeleri çerçevesinde yazılan ve 2013 yılında yürürlüğe giren 6458 sayılı Yabancılar ve Uluslararası Koruma Kanunuyla, yabancılar hukuku alanındaki mevzuatını yenilemiştir. Bu gelişme, göç yönetiminde yeni bir dönemin de başlangıcıdır. Çalışmada, Türk Yabancılar Hukuku, en güncel haliyle hem kuramsal hem de uygulamaya yönelik olarak göç yönetimi perspektifinden ele alınmış, göç sorunlarının çözümüne ve yabancılara yönelik işlemlere derinlik kazandırılmıştır.