Birinci Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin, üstlendiği “kuruculuk” misyonu çerçevesinde giriştiği anayasa yapım süreci, elinizdeki kitapla, zengin ve ilham verici bir deneyim olarak önümüze seriliyor. Bu deneyimin ürünü olarak ortaya çıkan 1921 Anayasası, tekçi olmayan, çoğulcu bir “halkçılık” ilkesine yaslanmasıyla bilhassa dikkat çekicidir. Bu halkçılık ilkesinin ve halk egemenliği anlayışının bir icabı olarak, ademimerkeziyete ve yerel özerkliğe tanınan rol de aynı derecede önemli. Mustafa Kemal’in 1923’te kaleme aldığı anayasa taslağında da yer verilen bu ademimerkeziyetçilik, 1924 Anayasası’nda devre dışı kalacaktır. Murat Sevinç ve Dinçer Demirkent’in etraflı bir yorum ve analizle sundukları 1921 Anayasası deneyimi, sadece ürünü olan belgeyle değil, asıl, müzakereleriyle dikkate değer. Bu müzakereler, anayasa ilkeleri ve kavramları hakkında, canlı ve zengin bir tartışma ortamını ortaya koyuyor. Aslında bütün temel politik meseleler hakkında - ve hala canlılığını koruyan bir tartışma…