En yalın tabirle Ahiligin anayasası" olarak ifade edebileceğimiz fütüvvetnameler, edebiyatının rağbet gören türlerinden biridir. Bir tür edep, ahlak ve kitabı olan fütüvvetnämeler, hususiyle Ahi ocaklarında okunmak ve kendisiyle amel edilmek üzere kaleme alınmış eserlerdir. Böyle olmakla beraber, pek çok ritüelini fütüvvet kurumundan alan Bektaşilik, Rufailik gibi tarikatler içinde de "fütüvvetname" adı altında erkän kitapları yazılmıştır. Özu itibariyle Ahi ocaklarının "yol kitabı" olan fütüvvetnámelerde "ocak töresi" anlatılır. Ahiliğin ve fütüvvetin özü, kaynağı, fütüvvete nasıl girileceği, bu yola girecek kimselerde aranan vasıflar, yola giremeyecek kimseler, yola giriş töre ve törenleri hemen bütün fütüvvetnamelerde işlenen ortak konulardandır. Yapı itibariyle birbirinden oldukça farklı bir görünüm arz eden fütüvvetnámelerin muhteva bakımından daha homojen olduğunu söyleyebiliriz. Çoğu mensur olmakla birlikte manzum örnekleri de mevcut olan bu kitapların Türkçe yazılanların yanında Farsça ve nadiren Arapça olanları da vardır. Mesela Anadolu'da yazılan ilk fütüvvetnamelerden (H. 689/M. 1290-91) biri olan Nastri Fütüvvetnámesı, Tokat'ta kaleme alınmış Farsça manzum bir eserdir. Fütüvvetnámelerin, Türk edebiyatında Anadolu'da ilk örneği görülen edebi türlerden olduğunun da altını çizmeliyiz. Kendisini Yahya İbn Halil İbn Çoban Feta'l-Burgazi künyesiyle takdim eden Çobanoğlu Yahya'nın XIII. yüzyıl ortalarında kaleme aldığı Burgazí Fütüvvetnamesi adıyla anılan eseri, sadece ilk Türkçe fütüvvetnâme değil, aynı zamanda Anadolu'da yazılmış ilk Türkçe eserlerinden biridir. Fütüvvetnâme yazıcılığı hemen her asırda verilen eserlerle XIX. yuzyıla kadar gelmiştir. Bu asrın başında kaleme alınan Yasin er-Rufäi Fütüwwetnamesi'ne değin gelenek içinde müellifi bilinen-bilinmeyen çok sayıda fütüvvetname kaleme alınmıştır. Türkçe fütüvvetnâmelerin en hacimlisi ise ilmi-dinî dayanaklarının sahihliğinin yanı sıra ve edebî değer bakımından da dikkat çeken Radavî Fütüvvetnamesi'dir.(Önsöz)