İKV Uzman Yardımcısı İlge Kıvılcım tarafından hazırlanan ve küresel iklim değişikliği müzakere süreci çerçevesinde, AB’nin ve AB’ye üyelik müzakereleri süren Türkiye’nin iklim politikasının kaleme alındığı “2020’ye Doğru Kyoto-Tipi İklim Değişikliği Müzakereleri-Avrupa Birliği’nin Yeterliliği ve Türkiye’nin Konumu” (İKV Yayın No: 268) başlıklı yayınımız Aralık 2013 tarihinde yayımlandı. Giderek artan bilimsel verilerle, iklim değişikliği ile ilgili araştırmaların, son otuz yıldır siyasi ve ekonomik politikalarının önemli bir kısmını etkilediğini görüyoruz. 27 Eylül 2013 tarihinde yayımlanan IPCC Raporlarının Beşincisi (Working Group I contribution to the Fifth of IPCC Assessment Report (AR5-http://www.ipcc.ch/index.htm), iklimdeğişikliğinin yüzde 95 oranında insan faaliyetleri sonucu ortaya çıktığını bir kez daha vurguluyor. 2009 tarihli BM 15’inci Taraflar Konferansı-COP 15, müzakereleri etkileyecek önemli gelişmelere tanıklık etmiş ve aslında Kyoto Protokolü sonrası için müzakereleri süren yeni ve bağlayıcı bir iklim değişikliği anlaşmasına yönelik beklentileri karşılayamamıştır. Bir taraftan, bu süreçte anlaşma taslağının kabul edilmesinin bir sonraki konferansa ertelenmesi bir yana, diğer taraftan AB’ye getirilen eleştirilerin artmasıyla müzakerelerdeki “güven ortamı” bozulmuştur. AB’nin küresel iklim politikalarındaki lider konumu; özellikle üye ülkeler düzeyindeki farklılaşan pozisyonlar, Birlik içi yapısal prosedürler ve uluslararası müzakere ortamından kaynaklanan baskılar nedeniyle, tam olarak AB tarafından lanse edilememiştir. Buna rağmen, AB’nin bir sonraki Konferans’ta (COP 16), daha temkinli ve sonuca yönelik bir pozisyon belirlediğini görüyoruz. BM nezdindeki müzakereler, anlaşma metnine yönelik olarak 2015 yılına kadar devam edecek. Hatta bu konuda BM’nin takvimi açıklandı: Doha’da (COP 18), 2020 yılına kadar uzatılan Kyoto Protokolü kapsamında sera gazı emisyonlarının azaltımına yönelik çalışmalar sürdürülecek. Taraflardan, 2014 yılı sonuna kadar taslak metin için görüş alınmasının ardından, Mayıs 2015 yılında anlaşma taslağının önemli hatlarının çıkarılması öngörülüyor. Dolayısıyla 2015 yılından önce; “anlaşma taslağı” ve ülkelerin kırmızı hatlarla çizdiği öncelikleri paralelinde, özellikle gelişmekte olan ve fakir ülkelerin iklim değişikliğinden kaynaklanan “kayıp ve zararlarının karşılanmasının temini” öncelikli konu başlıkları olması bekleniyor (Finans başlığı). Öte yandan AB, Kyoto Protokolü’nün ikinci yükümlülük dönemi için sera gazı azaltımına devam edileceğini açıklaması bir yana, önümüzdeki dönemde yukarıda sayılan sebeplerden ötürü getirilen eleştiriler, AB için tekrarlanabilir. Küresel ısınmaya bağlı iklim değişikliğinin Akdeniz Bölgesi’ndeki ülkelere ait bilimsel verileri, Türkiye için de geçerli olup, konunun ciddiyetini ortaya koyan niteliktedir. Dolayısıyla ilk etapta Türkiye’nin önceliği enerji tüketimini azaltmak, enerji verimliliğini artırmak, yenilenebilir enerji kaynaklarına yönelik yatırımları geliştirmek ve 2020 yılına yönelik sayısallaştırılmış sera gazı emisyon azaltım hedefini belirlemek olmalıdır ki bu durum, Türkiye’nin iklim değişikliği krizinde uluslararası müzakerelerde ve yeni anlaşma metninin hazırlanmasında aktif konuma geçmesini de hızlandıracaktır. Bu çerçevede, “2020’ye Doğru: Kyoto-Tipi İklim Değişikliği Müzakereleri-Avrupa Birliği’nin Yeterliliği ve Türkiye’nin Konumu” (İKV Yayın No: 268) başlıklı yeni yayınımız ile, “iklim değişikliğinden ne anlıyoruz” sorusu üzerinden hem AB’nin COP Toplantıları, hem de Türkiye perspektifinden iklim değişikliği politikaları ele alınmaktadır.